Człowiek jest tak skonstruowany, że nie jest w stanie ze wszystkim dać sobie rady w pojedynkę.
Wielu z nas wstyd jest prosić, wstyd jest przyznać się przed drugim człowiekiem, że z czymś sobie nie radzimy. Jednak większość przełamuje się, pomijając już z jakim skutkiem (czy satysfakcjonuje nas taka pomoc, czy ktoś potraktował nas tylko ,,po łebkach''.)
Do czasu kiedy nie jesteśmy zależni od pomocy (mówimy tu o wymiarze zarówno słownym jak i pomocy w postaci ,,czynów'') nic nas nie powinno niepokoić. Jednak co jeśli nie potrafimy już sami stawić czoła problemom, które kiedyś potrafiliśmy rozwiązać. Non stop zawracamy głowę naszemu ,,pomocnikowi''. Zaczynamy uzależniać swój los od tej osoby. Całe to zjawisko można porównać do śnieżnej kulki, która stacza się z górki. Najpierw jest mała (o pomoc prosimy rzadko, czujemy się z tym niezręcznie), ale kiedy pokonamy pierwszy i kolejny wstyd idzie łatwiej. Kiedy kulka toczy się w dół powiększa się tak samo jak nasze proszenie o pomoc, jest częstsze i przychodzi z łatwością. (Porównanie zaczerpnięte jest od pewnej osoby, za jej zgodą). Dlatego uważamy, że proszenie o pomoc może stać się uzależnieniem. Nie trudniejszym do wyleczenia niż np. problemy z alkoholem czy narkotykami. Oczywiście za zwyczaj nie niesie, aż tak poważnych skutków jak dwa wyżej wymienione. Chociaż...
Tylko co jeśli ta osoba wyjedzie, odejdzie lub zwyczajnie przestanie utrzymywać z nami kontakt?
Sami oduczyliśmy się radzić sobie z problemami. Z jednego nałogu często popadamy w kolejny...
Czasem postawmy się na miejscu ,,pomocnika'' osoby, która nie do końca może żyć własnym życiem. Na jej barkach spoczywa los drugiego człowieka. A on nie chce się zachować jak egoista bez serca.
Pewnie jak zwykle złotym środkiem jest umiar. Umiar w proszeniu, ale także w pomaganiu.
